Gierende zenuwen en grote liefdes

De derde editie in Den Bosch had net zo goed Live in the Living Ball Room kunnen heten. Ruim 50 mensen waren aanwezig bij host Paul Smits, maar de kenmerkende intieme sfeer van Live in the Living Room concerten was er niet minder om. En daar was natuurlijk vooral de ten gehore gebrachte muziek voor verantwoordelijk.

Jente van Eck (‘ik kon wel janken, zo zenuwachtig was ik’) beet het spits af met een eerste set van vijf wonderschone liedjes. Nonchalant, losjes en goedlachs tussen de nummers door keek ze tijdens de nummers af en toe priemend de zaal in, waarmee ze de raakheid van elk van de liedjes onderstreepte: alle gekheid op een stokje, maar dit zijn wel even hele goede liedjes, ja! Inspiratiebron bleek een oude liefde. ‘Alle liedjes die ik nu ga spelen hebben hetzelfde thema en komen uit dezelfde periode: depressie na mijn eerste grote liefde.’

Jasper (waar is de deo, ik zweet peentjes) Vergeer had eveneens een effectieve strategie gevonden om in zijn debuut als solo-artiest zijn nervositeit te ontladen: ook hij grapte er op los en vertelde verhaaltjes (‘ik heb gemerkt dat dit werkt’) tussen de nummers door. Hij sloeg zich met verve door zijn nummers heen. Jaspers geheel eigen stemgeluid raspte hees en ebde soms even ver weg, maar was altijd zuiver en raak.

Ook Anneke van Giersbergen (‘ik kots van de zenuwen’), zangeres van de vooral ook in sommige buitenlanden zeer populaire band The Gathering wist haar weg om te ontwapenen met anekdotes over de in de zaal aanwezige grote liefde Rob (‘toch Robbie - I hope so, hè?’) met soms zeer breekbare, heel mooi gezongen songs. Tot groot enthousiasme van iedere aanwezige en in het bijzonder van de twee zorgvuldig vooraan geposteerde Duitse jongens die vanuit het uiterste zuiden van bij de Zwitsers-Oostenrijkse grens naar Den Bosch waren gekomen, speciaal voor dit concert. In hun eigen woorden: ‘Tja, in ons land reizen voetballiefhebbers 800 kilometer om een gemiddelde competitiewedstrijd te zien. Waarom zouden wij dan niet zo’n afstand reizen om de beste zangeres van de wereld in deze setting aan het werk te zien?’ Over grote liefdes gesproken.

Na de pauze hetzelfde laken en pak, waarbij in Jente's Rushing away het publiek muisstil de adem inhoudend zat te luisteren en weer eens te beleven viel hoe in een huiskamer soms de lucht elektrisch geladen lijkt te kunnen worden. De drie artiesten hadden tot besluit een heuse uitsmijter in petto in de vorm van een voor de gelegenheid ingestudeerde versie van Joan Osbourne's St Teresa. Een prachtige kroon op de avond waarop het publiek dan ook razend enthousiast reageerde. Er gaan inmiddels al stemmen op om dit nummer gedrieën uit te brengen.